جمعه, ۱۵ آبان ۱۳۹۴، ۰۱:۳۸ ق.ظ
صدای خود را تقویت کنید
تصوری که شما از صدای خود دارید اغلب با واقعیت مطابقت نمی‌کند. بیشتر مردم هنگامی که برای اولین‌بار صدای ضبط‌شده خود را می‌شنوند سخت تعجب می‌کنند. صدای ضبط‌شده را ساختگی، زیر، وارفته و یا خفه می‌یابند. این امر دو علت دارد؛ یکی آنکه شما بخشی از صدای خود را از طریق هدایت استخوانی و لرزش‌های درون جمجمه می‌شنوید و دلیل دیگر آن است که شما صدای خود را به‌طور ذهنی می‌شنوید. یعنی آنچه می‌شنوید از یک‌سو آمیخته است با تصوری که از صدای خوب و مناسب دارید و از سوی دیگر با مفهوم و مطالبی که می‌خواهید…
لطفا کمی صبر کنید تا انیمیشن زیر بصورت کامل لود شود …
تصویر متحرک نحوه آزادسازی صدا
برای ایجاد صوت دو عامل نیاز است؛ یکی ضربه می‌زند و دیگر آنکه ضربه را
دریافت می‌کند و متناسب با کیفیت مقاومت خود و شدت ضربه به لرزه درمی‌آید.
این ارزش‌ها به نوبه خود هوای اطراف را مرتعش می‌سازند و سلسله‌موج‌های
صوتی پدید می‌آورند که به وسیله گوش دریافت می‌شوند و متناسب با کیفیت‌شان
در مغز تفسیر و تعبیر می‌شوند.
در تولید صدا، نفس عامل اولی است که در حنجره بر تار آواها که به یکدیگر نزدیک شده‌اند (یا کشیده شده‌اند) ضربه می‌زند و آنها را به لرزه درمی‌آورد. این لرزه‌ها امواج صوتی‌ای پدید می‌آورند که در سینه، حلق، حفره‌های بالای حنجره، دهان، خیشوم، صورت و سینوس‌ها تشدید می‌شوند. از آنجا که اندام‌های گفتاری همه افراد از لحاظ شکل و اندازه متفاوت است صدای هر فرد کاملا با صدای دیگران متفاوت است. صدای برخی در ناحیه جمجمه بیش از اندازه تشدید می‌شود. علت این نقیصه وجود تنش در انتهای کام و قسمت پسین زبان است که به نت‌های سینه اجازه نمی‌دهد تا صوت را تقویت کنند. در این گفتار بارها از ریشه‌دار کردن یا عمق بخشیدن به صدا سخن رفته است. از لحاظ فیزیکی این کار عبارت است از به کار انداختن دنده‌های تحتانی و پایین بردن دیافراگم به درون شکم آنچنان که نفس تا آنجا که ممکن است از عمق بدن شما آغاز شود. هر گاه شما به هر علتی کلمات را با فشار پرتاب کنید احتمالا نارسایی‌های زیر به وجود خواهد آمد؛ صدا اندکی زیر می‌شود، انعطاف صدا و نوسان‌های آن از بین می‌رود، صدا حالتی یکنواخت تولید می‌کند، گفتار حالت مکالمه‌ای خود را از دست می‌دهد و لحن خطابی می‌یابد. تنش در گردن، گلو را منقبض می‌کند و به آن فشار می‌آورد. همچنین انقباض مانع تولید نت‌های سینه می‌شود و موجب صدمه دیدن تار آواها می‌شود. در عمل تنفس برای تولید صدا نفس نباید زیاد شدید باشد زیرا صوت را نازک می‌کند و بدان امکان تشدید نخواهد داد. همچنین نباید زیاده ضعیف یا کم باشد چرا که حالتی حلقی و خفه به صدا می‌دهد. در کار تشدید و تقویت نت اولیه استخوان‌ها نیز می‌توانند شرکت کنند و شما میتوانید لرزش ایجادشده به وسیله نت اولیه را تا انتهای ستون مهره‌ها احساس کنید. البته این کار منوط به قرار داشتن بدن در یک حالت صحیح است. مثلا اگر پشت شما کاملا صاف نباشد دنده‌ها نمی‌توانند به‌طورکامل باز شوند و در قسمت پایین قفسه سینه امکان اندکی برای حرکت به وجود می‌آید و باعث ایجاد تنش می‌شود. مثلا تنش در کمر باعث تنش در شانه‌ها می‌شود و یا تنش در پس گردن به تنش در قسمت پیشین گردن منجر می‌شود که حنجره در این ناحیه قرار دارد و تنش علاوه‌بر اینکه استفاده از حفره‌های تشدید‌کننده را محدود می‌کند ظرفیت تنفسی را کاهش می‌دهد. اگر عمل تنفس را همراه با پایین بردن دیافراگم در پایین دنده‌ها به‌ویژه در قسمت پسین آنها و نیز در شکم انجام دهید از آنجا که تمام نیم‌تنه در عمل تنفس شرکت می‌کنند، لزومی ندارد برای تولید صدا به گلو فشار بیاورید و صوتی که بدین‌صورت به دست می‌آید دارای عمق و ریشه‌دار خواهد بود. در ادامه بحث پیرامون پرورش صدا و بیان به تمرین‌های فیزیکی و بدنی برای پرورش صدا می‌پردازیم. به پشت، کف اتاق دراز بکشید تا آنجا که میتوانید پشت خود را باز و گسترده کنید. زانوها را خم کنید به‌طوری که نوک آنها به طرف سقف باشد. نباید به پشت فشار آورد زیرا این کار باعث ایجاد تنش در عضلات آن ناحیه خواهد شد. شانه‌ها را رها کنید تا باز شوند. رها کردن آرنج‌ها در دو سوی بدن و گذاشتن مچ‌ها روی پهلو به این منظور کمک می‌کند. لیک چنان تصور کنید که پشت‌تان روی کف اتاق کش می‌آید. اجازه دهید که گردن کش بیاید و سر از شانه‌ها دور شود. مچ‌ها را به نرمی تکان دهید و بگذارید بیفتد.
در تولید صدا، نفس عامل اولی است که در حنجره بر تار آواها که به یکدیگر نزدیک شده‌اند (یا کشیده شده‌اند) ضربه می‌زند و آنها را به لرزه درمی‌آورد. این لرزه‌ها امواج صوتی‌ای پدید می‌آورند که در سینه، حلق، حفره‌های بالای حنجره، دهان، خیشوم، صورت و سینوس‌ها تشدید می‌شوند. از آنجا که اندام‌های گفتاری همه افراد از لحاظ شکل و اندازه متفاوت است صدای هر فرد کاملا با صدای دیگران متفاوت است. صدای برخی در ناحیه جمجمه بیش از اندازه تشدید می‌شود. علت این نقیصه وجود تنش در انتهای کام و قسمت پسین زبان است که به نت‌های سینه اجازه نمی‌دهد تا صوت را تقویت کنند. در این گفتار بارها از ریشه‌دار کردن یا عمق بخشیدن به صدا سخن رفته است. از لحاظ فیزیکی این کار عبارت است از به کار انداختن دنده‌های تحتانی و پایین بردن دیافراگم به درون شکم آنچنان که نفس تا آنجا که ممکن است از عمق بدن شما آغاز شود. هر گاه شما به هر علتی کلمات را با فشار پرتاب کنید احتمالا نارسایی‌های زیر به وجود خواهد آمد؛ صدا اندکی زیر می‌شود، انعطاف صدا و نوسان‌های آن از بین می‌رود، صدا حالتی یکنواخت تولید می‌کند، گفتار حالت مکالمه‌ای خود را از دست می‌دهد و لحن خطابی می‌یابد. تنش در گردن، گلو را منقبض می‌کند و به آن فشار می‌آورد. همچنین انقباض مانع تولید نت‌های سینه می‌شود و موجب صدمه دیدن تار آواها می‌شود. در عمل تنفس برای تولید صدا نفس نباید زیاد شدید باشد زیرا صوت را نازک می‌کند و بدان امکان تشدید نخواهد داد. همچنین نباید زیاده ضعیف یا کم باشد چرا که حالتی حلقی و خفه به صدا می‌دهد. در کار تشدید و تقویت نت اولیه استخوان‌ها نیز می‌توانند شرکت کنند و شما میتوانید لرزش ایجادشده به وسیله نت اولیه را تا انتهای ستون مهره‌ها احساس کنید. البته این کار منوط به قرار داشتن بدن در یک حالت صحیح است. مثلا اگر پشت شما کاملا صاف نباشد دنده‌ها نمی‌توانند به‌طورکامل باز شوند و در قسمت پایین قفسه سینه امکان اندکی برای حرکت به وجود می‌آید و باعث ایجاد تنش می‌شود. مثلا تنش در کمر باعث تنش در شانه‌ها می‌شود و یا تنش در پس گردن به تنش در قسمت پیشین گردن منجر می‌شود که حنجره در این ناحیه قرار دارد و تنش علاوه‌بر اینکه استفاده از حفره‌های تشدید‌کننده را محدود می‌کند ظرفیت تنفسی را کاهش می‌دهد. اگر عمل تنفس را همراه با پایین بردن دیافراگم در پایین دنده‌ها به‌ویژه در قسمت پسین آنها و نیز در شکم انجام دهید از آنجا که تمام نیم‌تنه در عمل تنفس شرکت می‌کنند، لزومی ندارد برای تولید صدا به گلو فشار بیاورید و صوتی که بدین‌صورت به دست می‌آید دارای عمق و ریشه‌دار خواهد بود. در ادامه بحث پیرامون پرورش صدا و بیان به تمرین‌های فیزیکی و بدنی برای پرورش صدا می‌پردازیم. به پشت، کف اتاق دراز بکشید تا آنجا که میتوانید پشت خود را باز و گسترده کنید. زانوها را خم کنید به‌طوری که نوک آنها به طرف سقف باشد. نباید به پشت فشار آورد زیرا این کار باعث ایجاد تنش در عضلات آن ناحیه خواهد شد. شانه‌ها را رها کنید تا باز شوند. رها کردن آرنج‌ها در دو سوی بدن و گذاشتن مچ‌ها روی پهلو به این منظور کمک می‌کند. لیک چنان تصور کنید که پشت‌تان روی کف اتاق کش می‌آید. اجازه دهید که گردن کش بیاید و سر از شانه‌ها دور شود. مچ‌ها را به نرمی تکان دهید و بگذارید بیفتد.
